It was Good Friday, March 30, 2018. Nasa loob ako ng isang simbahan around Makati malapit sa accounting firm ko. Maayos ang reputation ng firm ko dahil sa magandang feedback ng mga clients ko.
That day, I was going to attend the mass together with my secretary, Ms. Ignacio. Before the mass ay nagkaroon ng reflection about the seven last words of Jesus Christ.
“It is finished, from John 19:30…”, usal ng madre sa harap ng altar habang nagbibigay ng testimonya.
It was the sixth word of Jesus. Patuloy sa pagsasalita ang madre when my phone vibrated. It was my eldest, Pearl. I immediately answered the call.
“What do you need? I’m inside the church right now”, I told her.
Ibababa ko na sana ang tawag when I heard my daughter screaming.
“Daddyyyyyyyyyy!” she screamed in a crying voice na halos bumasag sa eardrum ko.
“Pearl, anak? Are you okay? What happened to you?”
“Shelly’s gone dad! – she’s gone!” sambit nito sa kabilang linya habang patuloy pa rin sa pag-iyak.
I immediately went out from the church and rushed to my car. Iniwan ko ang sekretarya ko. Pinaharurot ko ang aking sasakyan at wala akong ibang inintindi kundi ang makaabot sa ospital at makita ang anak ko.
“Anak? Where’s your sister?”
“She’s inside dad, she’s dead! Shelly is dead! She left us too early! – she’s gone!”
Yinakap ko ang aking anak habang pilit na pinapatahan. Ayoko mang maniwala but I need to confirm kung ano ang totoo.
Pumasok ako sa kwartong sinabi ng anak ko. I saw my wife na naglulupasay sa harap ng isang medical bed na may nakatalukbong na puting tela. Niyayapos at niyuyugyog ang bangkay ng anak ko.
“Anaaaaaaaaaaak! Mommy’s here – wag mo kong iiwan anaaaaaaaak koooooooo – !”
Nilapitan ko si Teresa. Inalalayan ko ang aking asawa habang unit-unti nang tumutulo ang mga luha ko.
“Wala na siya Arturo – wala naaaaaaaaa – wala na ang anak natin”, pautal- utal nitong singhal habang patuloy pa rin sa pagsigaw.
Lumapit ako at tinanggal ang telang nakabalot. Gumuho ang mundo ko ng makita ko ang anak ko na wala nang buhay. Napahandusay na lamang ako sa kalagayan ng anak ko.
“Anaaaaaaaaaaaaaaaak – “, sigaw ko na halos marinig sa buong ospital.
Niyugyog ko ang malamig na bangkay ng aking anak umaasang maririnig nito ang mga sinasabi ko. Wala na ang anak ko. Iniwan na niya kami ng napakaaga. Ang masaklap pa ay siya ang kumitil sa sarili niyang buhay. Bakas sa leeg ng aking bunso ang lubid na bumawi sa kanyang hininga.
“Shelly – please don’t leave me anaaaak! Please Shelly!” hindi ko mapigil ang hinagpis ng aking asawa.
Days had passed, naihatid na namin si Shelly sa kanyang huling himlayan. We are still mourning by her lost. Di pa rin naming matanggap ang kanyang pagkawala. At her young age, nagawa na niya kaming iwan.
Balisa pa rin ang aking asawa. Hindi mapalagay. Patuloy parin sa pangungulila, gayundin ang nararamdaman ko. To lessen my grief, I decided to go sa kwarto ni Shelly.
Bakas pa rin ang mga alaala ng anak ko. Black and white ang color combination ng room. Saside ng kanyang kama ay may nakapatong na lampshade. Sa tabi ng nito ay may isang black na notebook na may nakasulat sa front page na “lost and broken”.
Binuksan ko ang otebook at tumambad sa akin ang picture naming pamilya habang may nakasulat sa bandang ibaba na “We were happy back then, until now I don’t know, maybe?”. Patuloy kong binuklat ang notebook. It was full of drawings and inkblots.
Until I saw a letter na nakaipit sa notebook. It was written every day. Magkakaiba ang tinta ng ballpen.
MARCH 25
Patawarin ka sana nila mommy sapagkat di moa lam ang iyong ignagawa. I saw you ang Ms. Ignacio in your office. You were caressing her back while nakapatong siya sa lap mo. She was kissing you hard while moaning.
MARCH 26
Truly, I say to you, if mom and ate Pearl know about this. I don’t know if they can handle this. My heart were torn apart seeing your other woman enjoying.
MARCH 27
I know you will read this sooner or later. I’m not sure if you can still look t my mom’s eyes after what you did.
MARCH 28
Father why did you let this happen? Bakit mo pinabayaan na masira ng baba emo an gating pamilya?
MARCH 29
I’m so thirsty. I’m longing for you. Uhaw na uhaw ako sa pagmamahal ng isang ama. Hindi pala totoo ang pagmamahal mo dad! Hindi mo kami minahal! Hinding hindi!
MARCH 30
It is finished , I’m tired dad! I can’t take this anymore. Our family will never be happy again after what you did! I wanna end this pain! Sana tigilan mo na ang panloloko kay mama. Sana maging masaya ka sa pinaggagawa mo!
Love, Shelly
I’m the reason why it happened. Why my daughter surrendered. I did it the wrong way! Pinagsisisihan ko lahat. Dapat hindi ko na ginawa. Hindi sana nawala ang anak ko.
- KALIWA’T KANAN - April 17, 2020
- Huling Indak - April 17, 2020
- Love, Shelly - April 17, 2020
